Με αφορμή την ενότητα της Γλώσσας ¨Καράβια¨ και το μάθημα "Παιχνίδια που ταξιδεύουν " οι μαθητές της Α΄ τάξης του σχολείου μας έφτιαξαν τα δικά τους καράβια!!!
Ετοίμασαν τα χρώματά τους....
Χρωμάτισαν τα φουγάρα-φελλούς ......
Έκοψαν τα φινιστρίνια τους....
¨Εδωσαν όνομα στο καράβι τους.....
.....κι έτοιμα τα καραβάκια μας!!!!!!!!! Καλό μας ταξίδι!!!!!
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013
Η Γαλλική Επανάσταση του 1848
Τον Ιανουάριο του 1848, μικρές εξεγέρσεις άρχισαν να
λαμβάνουν χώρα στη Σικελία της Ιταλίας. Τα γεγονότα της 24 Φεβρουαρίου του
ίδιου έτους στη Γαλλία, ωστόσο, αποτέλεσαν τη «σπίθα» που οδήγησε σε μια σειρά
επαναστάσεων σε όλα σχεδόν τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης Ευρώπη, γνωστές και ως
Επαναστάσεις του 1848.
Μία επανάσταση που είχε λάβει χώρα το 1830 είχε οδηγήσει
στην καθαίρεση του τυραννικού Καρόλου Ι’ και την αντικατάστασή του από τον
ξάδερφό του Λουδοβίκο Φίλιππο Α΄. Κι ενώ η βασιλεία του τελευταίου έγινε δεκτή
αρχικά με μεγάλη ικανοποίηση, μέχρι τα τέλη του 1840 η αποδοχή του από το λαό
είχε εξανεμιστεί.
Ο κάποτε αποκαλούμενος «Πολίτης Βασιλιάς» και «Αστός
Μονάρχης», αποδείχθηκε εξίσου συντηρητικός με τους προγόνους του. Παρότι
εμφανιζόταν ως ένας πραγματικός Συνταγματικός Βασιλιάς, η κυβέρνησή του ήταν
αφοσιωμένη σε μία νέα «τάξη ευγενών», τους νεόπλουτους επιχειρηματίες και
τραπεζίτες.
Το δικαίωμα ψήφου επεκτάθηκε στο μόλις 1% των Γάλλων ανδρών,
γεγονός που οδήγησε σε μια κυβέρνηση που ήλεγχε μια μικρή μορφωμένη ελίτ. Το
αποτέλεσμα ήταν οι συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης να χειροτερέψουν
σημαντικά κατά τη βασιλεία του.
Μέχρι το 1846, το 1/3 των κατοίκων του Παρισιού διαβίωνε σε
τέτοιες συνθήκες φτώχειας, που στηριζόταν στο ψωμί που μοίραζε η κυβέρνηση για
να μην πεθάνει από το λιμό. Η οικονομική κρίση μετατράπηκε σε σοβαρή ύφεση, που
συνοδεύτηκε από μια ιδιαίτερα κακή σοδειά σε εθνικό επίπεδο το 1846.
Η κυβέρνηση δεν ήταν προετοιμασμένη για την αντιμετώπιση
τόσο υψηλά επίπεδα ανεργίας και έλλειψης τροφίμων. Σειρά διαδηλώσεων
μετατράπηκαν σύντομα σε επανάσταση κατά της κυβέρνησης του Βασιλιά.
Προς έκπληξη όλων στη χώρα, ο Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄
εγκατέλειψε το Παρίσι στις 24 Φεβρουαρίου 1848. Φάνηκε αρχικά πως ο νεαρός
Κόμης του Παρισιού θα διαδεχόταν τον Βασιλιά, σύντομα όμως η φιλελεύθερη
αντιπολίτευση στη χώρα σύστησε μια προσωρινή κυβέρνηση, που αποκλήθηκε Δεύτερη
Γαλλική Δημοκρατία.
Η κυβέρνηση αυτή έθεσε ως στόχο τη Γενική Ανακούφιση σε
σχέση με την Ψήφο και την Ανεργία. Επιτεύχθηκε στις 2 Μαρτίου 1848 και το
ζήτημα της ανεργίας αντιμετωπίστηκε χάρη σε ένα πρόγραμμα πρόσληψης πολιτών για
να εργαστούν σε διάφορα δημόσια έργα.
Η πρώτη κυβέρνηση όμως που προέκυψε μετά τις εκλογές όπου
όλοι είχαν δικαίωμα ψήφου, κυριαρχείτο από συντηρητικούς βασιλόφρονες και
μετριοπαθείς φιλελεύθερους αστούς, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων «ριζοσπαστικών
ρεπουμπλικάνων». Παράλληλα, τα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας
στηρίζονταν στους φόρους για τη χρηματοδότησή τους και στην πραγματικότητα
ουδέποτε προσέφεραν εργασίας σε τόσο μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Η νέα κυβέρνηση ορίστηκε στις 21 Ιουνίου. Όσοι έμειναν
άνεργοι ξανά αντέδρασαν βίαια, με την ημέρα εκείνη να έχει μείνει γνωστή ως
«Εξεγέρσεις Ημερών Ιουνίου». Από τις 23 έως τις 26 Ιουνίου, η κυβέρνηση έδωσε
εντολή στο στρατό – που καθοδηγείτο από το στρατηγό Louis Eugene Cavaignac να
καταστείλει συστηματικά τις εξεγέρσεις των εργαζόμενων.
Συνολικά 15.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι 15.000
απελάθηκαν από τη Γαλλία προς την Αλγερία για να εργαστούν σε στρατόπεδα
εργασίας. Ο Cavaignac αναλαμβάνει επικεφαλής της γαλλικής κυβέρνησης μέχρι τις
επόμενες εκλογές, οι οποίες θα οδηγήσουν το Λουδοβίκο Ναπολέοντα (Ναπολέων Γ')
στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 10 Δεκεμβρίου 1848.
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013
Γρηγόριος
Ξενόπουλος
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (9 Δεκεμβρίου 1867 - 14 Ιανουαρίου
1951) ήταν Ζακυνθινός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας θεατρικών
έργων. Διετέλεσε αρχισυντάκτης στο θρυλικό πια περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" κατά την περίοδο 1896 - 1948. Κατά την αρχισυνταξία
του Ξενόπουλου στο περιοδικό ήταν και ο βασικός του συντάκτης. Είναι
χαρακτηριστική η υπογραφή του Σας ασπάζομαι, Φαίδων, που
χρησιμοποιούσε στις επιστολές που υποτίθεται έστελνε στο περιοδικό. Ήταν ο
ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού Νέα Εστία, το οποίο εκδίδεται ακόμα και σήμερα. Το 1931
έγινε ακαδημαϊκός. Μαζί με τους Παλαμά, Σικελιανό και Καζαντζάκη ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.
Βίος
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις
9 Δεκεμβρίου 1867. Ο πατέρας του, Διονύσιος, καταγόταν
από τη Ζάκυνθο και η
μητέρα του Ευλαλία από την Πόλη. Ο Γρηγόριος έζησε τα παιδικά και εφηβικά του
χρόνια στη Ζάκυνθο, μέχρι το 1883, όταν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για
να σπουδάσει Φυσικομαθηματικά, μετά από προτροπή του φίλου του Νικολάου
Μοτσενίγου, ο οποίος σπούδαζε ήδη Φυσικομαθηματικός στην Αθήνα. Τις σπουδές του
δεν τις ολοκλήρωσε ποτέ: από το πρώτο ήδη έτος είχε αρχίσει την ενασχόληση με
τη λογοτεχνία, η οποία ήταν και η μοναδική πηγή εσόδων του.
Από το 1892 εγκαταστάθηκε
μόνιμα πλέον στην Αθήνα και το 1894 παντρεύτηκε την
Ευφροσύνη Διογενίδη. Το ζευγάρι χώρισε ενάμιση χρόνο μετά, ενώ είχαν ήδη
αποκτήσει μια κόρη και ο συγγραφέας παντρεύτηκε ξανά το 1901 την Χριστίνα
Κανελλοπούλου, με την οποία απέκτησε άλλες δύο κόρες.
Συνεργάστηκε με πλήθος
εφημερίδων και περιοδικών στις οποίες δημοσίευε μελέτες, άρθρα, διηγήματα και
μυθιστορήματα. Το 1894 ανέλαβε τη διεύθυνση της Εικονογραφημένης Εστίας,
το 1896 έγινε αρχισυντάκτης του περιοδικού Η Διάπλασις των Παίδων,
του οποίου ήταν και συνδρομητής κατά τα παιδικά του χρόνια. Από το 1901 ως το
1912 δημοσίευε στο περιοδικό Παναθήναια λογοτεχνικά έργα και
μελέτες και από το 1912 άρχισε να συνεργάζεται με την εφημερίδα Έθνος γράφοντας
μυθιστορήματα σε συνέχειες. Το 1927 ίδρυσε το περιοδικό Νέα
Εστία, του οποίου ήταν διευθυντής ως το 1934.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό
πόλεμο του 1940 ο Γρηγόριος Ξενόπουλος μαζί με άλλους Έλληνες
λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους
Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η
κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε
επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Πέθανε στην Αθήνα στις 14 Ιανουαρίου 1951 και κηδεύτηκε
δημοσία δαπάνη.
Πεζογραφικό
Ο Ξενόπουλος ήταν
πολυγραφότατος συγγραφέας. Έγραψε πάνω από 80 μυθιστορήματα και πλήθος
διηγημάτων.
Τα έργα του
διαδραματίζονται στην Αθήνα και τη Ζάκυνθο. Θεωρείται ο
εισηγητής του "αστικού μυθιστορήματος", δηλαδή του μυθιστορήματος που
διαδραματίζεται στα αστικά κέντρα . Βασικό θέμα στα έργα του είναι ο έρωτας,
κυρίως έρωτας μεταξύ ατόμων από διαφορετικές τάξεις.
Η ικανότητά του να γράφει
εύκολα και γρήγορα τον οδήγησε κάποιες φορές σε "εκπτώσεις" ως προς
την ποιότητα. Πολλοί τον κατηγόρησαν, όταν άρχισε να δημοσιεύει μυθιστορήματα
σε συνέχειες, ότι έκανε πολύ εύκολα παραχωρήσεις στα γούστα του αναγνωστικού
κοινού και ότι χρησιμοποιούσε συχνά προκλητικές για την εποχή ερωτικές σκηνές
για να κερδίζει χρήματα. Όλοι όμως επισημαίνουν αρετές του έργου του, όπως η
αφηγηματική ευχέρεια, η ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη
και η παρατηρητικότητα.
Ο Ξενόπουλος και το αστικό μυθιστόρημα
Τα έργα του Ξενόπουλου
είναι περισσότερο για ψυχαγωγία παρά για φιλολογική ανάλυση. Ο αστικός ρεαλισμός που
επικρατούσε αυτή την εποχή στην Ευρώπη και στην Αμερική επηρεάζει
και τα έργα του Ξενόπουλου. Για το λόγο αυτό ο Ξενόπουλος θεωρείται από πολλούς
εισηγητής του αστικού μυθιστορήματος με προσπάθειες για την αντανάκλαση της
ίδιας της πραγματικότητας. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ξενόπουλος ανήκει στη γενιά του
1880, χρονολογία η οποία αποτελεί σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής
λογοτεχνίας (Αρχή νεοελληνικής αναγέννησης με τον Παλαμά αλλά
και τον Ροΐδη με
το μυθιστόρημα του Πάπισσα Ιωάννα.
Με την
άνοδο του πνευματικού επιπέδου του λαού –πίστευε- θα καταλάβαιναν οι άνθρωποι
το πραγματικό τους συμφέρον. Για το λόγο αυτό θεωρούσε το γράψιμο ως οφειλή
διαπαιδαγώγησης και έργο ευθύνης υπέρ του συνόλου.
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013
Το
Πρωτόκολλο του Κιότο
Το Πρωτόκολλο
του Κιότο τέθηκε σε ισχύ στις 7 το πρωί της 16ης Φεβρουαρίου του 2005. Πρόκειται για μία φιλόδοξη όσο
και περίπλοκη συμφωνία 141 χωρών, με δεσμευτικό χαρακτήρα, που στοχεύει στην
αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου και των
κλιματικών αλλαγών. Πήρε το όνομά του από την παλιά πρωτεύουσα της Ιαπωνίας
Κιότο, όπου υπογράφτηκε το 1997 και προέκυψε από τη Διεθνή Σύμβαση για τις
κλιματικές αλλαγές, που είχε υπογραφεί στη Διάσκεψη του Ρίο το 1992.
Τι προβλέπει το Πρωτόκολλο και ποια τα καθήκοντα των χωρών που συμμετέχουν;
Το βάρος πέφτει κυρίως στις βιομηχανικές χώρες, οι οποίες θα πρέπει να μειώσουν
υποχρεωτικά τους 6 βασικούς ρύπους (διοξείδιο του άνθρακα, μεθάνιο, πρωτοξείδιο
του αζώτου, υδροφθοράνθρακες, υπερφθοριωμένοι υδρογονάνθρακες και εξαφθοριούχο
θείο), που συνθέτουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και κυρίως το διοξείδιο του
άνθρακα κατά 5,2% ως το 2012, σε σχέση με τα επίπεδα του 1990.
Οι ρυπαντές αυτοί σχηματίζουν ένα είδος φράγματος που καλύπτει τη Γη και
λειτουργεί σαν τη γυάλινη οροφή του θερμοκηπίου. Το φράγμα αυτό επιτρέπει την
είσοδο της ηλιακής ακτινοβολίας, αλλά αποτρέπει τη διαφυγή θερμικής
ακτινοβολίας προς το διάστημα, με αποτέλεσμα να συμβάλει στην αύξηση της μέσης
ατμοσφαιρικής θερμοκρασίας. Αυτό είναι με λίγα λόγια το «Φαινόμενο του
Θερμοκηπίου», που τόσος λόγος γίνεται γι' αυτό τα τελευταία χρόνια.
Όσες χώρες δεν μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τους στόχους του Πρωτοκόλλου,
έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σ' ένα ιδιότυπο «χρηματιστήριο ρύπων». Αντί
να μειώσουν τις δικές τους εκπομπές, μπορεί να χρηματοδοτήσουν προγράμματα για
τη μείωση των εκπομπών σε αναπτυσσόμενες χώρες ή εάν έχουν ξεπεράσει το όριο να
«πουλήσουν» το επιπλέον δικαίωμα ρύπανσης σε άλλη χώρα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες λάμπουν δια της απουσίας τους από το Πρωτόκολλο του
Κιότο. Ο μεγαλύτερος ρυπαντής του κόσμου αποχώρησε το 2001, όταν ο πρόεδρος
Μπους αμφισβήτησε την επιστημονική βασιμότητα του Φαινομένου του Θερμοκηπίου,
θεωρώντας τη συνθήκη, πολύ ακριβή για την αμερικανική οικονομία. Χωρίς τη
συμμετοχή των ΗΠΑ, όμως, το Πρωτόκολλο του Κιότο, δεν έχει και πολλές ελπίδες
επιβίωσης, ισχυρίζονται οι σκεπτικιστές.
Για την Ελλάδα, αντίθετα με τις βιομηχανικές χώρες, η συμφωνία προβλέπει
αύξηση των ρύπων κατά 25%, ως το 2010. Όμως, η χώρα μας έχει ξεπεράσει το
πλαφόν αυτό ήδη από το 2002 και σύμφωνα με μελέτη του Εθνικού Αστεροσκοπείου, η
αύξηση ως 2010 θα προσεγγίσει το 39%. Αυτό σημαίνει ότι, αν δεν ληφθούν
επείγοντα μέτρα, θα αντιμετωπίσει μια σειρά από κυρώσεις, όπως και οι
ανεπτυγμένες χώρες που δεν θα πιάσουν τους στόχους τους.
Ο μεγαλύτερος ρυπαντής στην Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει η ΔΕΗ. Η
ενεργειακή υπερδύναμη της χώρας εξαρτά ακόμη την παραγωγή της από τα ορυκτά
καύσιμα που θεωρούνται ιδιαιτέρως ρυπογόνα.
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013
Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ
Ιστορία του ραδιοφώνου
Το 1895, ο πατέρας του
ραδιοφώνου Γουλιέλμος Μαρκόνι κατόρθωσε να μεταδώσει ηχητικά σήματα Μορς
διαμέσου ερτζιανών κυμάτων.
Οι επιτυχίες του Μαρκόνι και άλλων ερευνητών όπως του
Ρέτζιναλντ Φέσεντεν (Reginald Fessenden) και του Λη ντε Φόρεστ (Lee de Forest)
αποτελούν την απαρχή της ανάπτυξης της ραδιοφωνίας. Η ραδιοφωνία, η οποία
συνίσταται στη μετάδοση ομιλιών, μουσικής και λόγου σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς
τη μεσολάβηση αγωγών, αλλά με ηλεκτρομαγνητικά κύματα, και στη λήψη τους από
ειδικούς δέκτες, αποτελεί πρακτική εφαρμογή της εφεύρεσης των ηλεκτρονικών
λυχνιών. Άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 1910 στις ΗΠΑ.
Γύρω στα 1873 ο Μάξγουελ
πρότεινε την θεωρία του ηλεκτρομαγνητισμού, σύμφωνα με την οποία
ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα μπορεί να μεταδοθεί χωρίς να μεσολαβεί κάποιο φυσικό
μέσο. Το 1883 ο Χερτς (Hertz) επαλήθευσε τη θεωρία του Μάξγουελ για τον
ηλεκτρομαγνητισμό και ανακάλυψε τα ραδιοκύματα. Γύρω στα 1897, ο Μαρκόνι
επαληθεύει τα πειράματα του Χερτς και καταφέρνει να στείλει ασύρματο σήμα σε
απόσταση 3km. Με τη συσκευή αυτή ο Ιταλός Μαρκόνι
πηγαίνει στην Αγγλία - που ήταν η μεγαλύτερη ναυτική δύναμη της εποχής - και
ιδρύει την εταιρεία 'Marconi Wireless telegraph', η οποία προσφέρει υπηρεσίες στη
ναυσιπλοΐα.
Τα ραδιοκύματά του δεν μετέδιδαν φωνή αλλά σήματα Μορς.
Ήταν τα Χριστούγεννα του 1906 στην Νέα Υόρκη όταν ο
Φάσεντεν μετέδωσε για πρώτη φορά φωνή και μουσική μέσω ραδιοκυμάτων. Αργότερα
ήρθε ο ντε Φορέ για να εφεύρει την ηλεκτρονική λυχνία, η οποία ήταν η μόνη
"μορφή" ραδιοφώνου για τα επόμενα 50-60 χρόνια. Μέχρι τον Α'
Παγκόσμιο Πόλεμο το ραδιόφωνο είναι ένα μέσο χρησιμοποιούμενο σε ερασιτεχνική
βάση και δεν είναι καθόλου ανεπτυγμένο ούτε διαδεδομένο.
Σταθμός στην ιστορία του ραδιοφώνου
αποτελεί η έμπνευση ενός Αμερικανού, του Φρανκ Κόνραντ (Frank Conrad),
ο οποίος εργαζόταν ως μηχανικός και ερασιτεχνικά ασχολείτο με το ραδιόφωνο και
τον αθλητισμό. Ο Κόνραντ τυχαία "βγήκε στον αέρα" με το ραδιόφωνο για
να μεταδώσει τα αποτελέσματα των αγώνων. Απέκτησε φανατικό κοινό. Ήταν τότε που
μεταδόθηκε και η πρώτη ραδιοφωνική διαφήμιση, ενός καταστήματος στη γειτονιά
του Κόνραντ.
Την εκπομπή του Κόνραντ, που ουσιαστικά θεωρείται ο
πατέρας του ραδιοφώνου, πήρε η εταιρεία Westinghouse, την υποστήριξε τεχνικά και την επαύξησε.
Στις 20 Νοεμβρίου 1920 λειτούργησε ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός, ο K.D.K.A.,
που λειτουργεί ακόμη και σήμερα. Το 1926 εμφανίζεται στην αγορά ραδιοφωνικός
δέκτης αρκετά εύχρηστος, ποιοτικός και φθηνός. Από τότε το ραδιόφωνο κατακτά
πολύ ευρύ κοινό. Στην πορεία εμφανίζεται και η σύσταση σχετικής νομοθεσίας για
την οργάνωση τόσο των σταθμών όσο και των συχνοτήτων εκπομπής. Η εδραίωση,
όμως, του ραδιοφώνου έρχεται μετά το 1930. Σε αυτή την περίοδο δημιουργείται το
καλά οργανωμένο δίκτυο σταθμών (κρατικών και ιδιωτικών) τόσο στην Αμερική όσο
και στην Ευρώπη.
Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου το ραδιόφωνο και ο Τύπος γίνονται δύο μέσα ανταγωνιστικά μεταξύ τους, γιατί το ραδιόφωνο αποκτά μεγάλο ειδησεογραφικό περιεχόμενο. Η λήξη του Μεγάλου Πολέμου φέρνει το ραδιόφωνο στην αρχική του ιδιότητα και γίνεται ξανά ένα μέσο κυρίως ψυχαγωγικό. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 με αρχές της δεκαετίας του '50 το ραδιόφωνο αποκτά ένα νέο ανταγωνιστή, την τηλεόραση η οποία έχει στα χέρια της ένα πολύ δυνατό όπλο έναντι του ραδιοφώνου, την εικόνα. Η ακροαματικότητα του ραδιοφώνου πέφτει κατακόρυφα και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ψάχνουν λύσεις. Η λύση έρχεται το '50-'60 και την εμφάνιση της δημοφιλέστατης μουσικής Rock 'n Roll. Η κρίση ξεπερνιέται και το ραδιόφωνο καθιερώνεται ως αποκλειστικά ψυχαγωγικό-μουσικό μέσο.
Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου το ραδιόφωνο και ο Τύπος γίνονται δύο μέσα ανταγωνιστικά μεταξύ τους, γιατί το ραδιόφωνο αποκτά μεγάλο ειδησεογραφικό περιεχόμενο. Η λήξη του Μεγάλου Πολέμου φέρνει το ραδιόφωνο στην αρχική του ιδιότητα και γίνεται ξανά ένα μέσο κυρίως ψυχαγωγικό. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 με αρχές της δεκαετίας του '50 το ραδιόφωνο αποκτά ένα νέο ανταγωνιστή, την τηλεόραση η οποία έχει στα χέρια της ένα πολύ δυνατό όπλο έναντι του ραδιοφώνου, την εικόνα. Η ακροαματικότητα του ραδιοφώνου πέφτει κατακόρυφα και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ψάχνουν λύσεις. Η λύση έρχεται το '50-'60 και την εμφάνιση της δημοφιλέστατης μουσικής Rock 'n Roll. Η κρίση ξεπερνιέται και το ραδιόφωνο καθιερώνεται ως αποκλειστικά ψυχαγωγικό-μουσικό μέσο.
Τη δεκαετία του '60
αμφισβητείται στην Ευρώπη το κρατικό ραδιόφωνο, γιατί δεν μετέδιδε Ροκ
μουσική και απορρίπτεται από τη νεολαία της εποχής. Εμφανίζεται η Πειρατική
Ραδιοφωνία με πρωτοπόρο το Radio Caroline στην Αγγλία, το οποίο εκπέμπει από ένα
μικρό πλοίο έξω από τα χωρικά ύδατα της Αγγλίας και μεταδίδει μόνο Rock.
Η ακροαματικότητά του είναι τόσο υψηλή, που απειλεί το BBC.
Ακολουθεί ευρεία διάδοση αυτού του τύπου ραδιοφωνίας σε όλη την Ευρώπη.
Μετά από αυτό ακολουθεί η
απορρύθμιση (Deregulation) της δεκαετίας του '70
και ουσιαστικά το ραδιόφωνο εισέρχεται στην τελευταία φάση της ωριμότητάς του.
Τις λυχνίες αντικαθιστούν τα μικρά τρανζίστορ. Το ραδιόφωνο και το κασετόφωνο
συνδυάζονται σε μια συσκευή. Η ραδιομετάδοση εμφανίζεται την περίοδο 1921-1922
σχεδόν συγχρόνως σε όλα τα βιομηχανικά κράτη. Γεννιέται από τις αλλαγές της
τεχνολογίας των ραδιοεπικοινωνιών και από την ανάγκη των μεγάλων εταιρειών
ραδιοηλεκτρικού υλικού, που αύξησαν κατακόρυφα την παραγωγή τους κατά τη
διάρκεια του πολέμου, να ανοιχτούν προς την ιδιωτική αγορά, ακόμη και αν
ορισμένοι από τους μεγαλύτερους ομίλους, στις ΗΠΑ κυρίως, αντιλαμβάνονται με
καθυστέρηση την σημασία της ραδιομετάδοσης.
Στις
αρχές του 1920 η μη επαγγελματική χρήση της ασύρματης
επικοινωνίας περιορίζεται σε μερικούς ερασιτέχνες, που επικοινωνούν μεταξύ τους
στα στενά περιθώρια που τους επιτρέπουν οι στρατιωτικές αρχές, οι οποίες δεν
δείχνουν να ανησυχούν από την ανάπτυξη ενός μη ελεγχόμενου συστήματος
διαπροσωπικής επικοινωνίας, ενώ παράλληλα ενθουσιάζονται με την νέα τεχνική,
καλλιεργώντας έτσι μια θετική εικόνα του νέου μέσου. Λίγο πριν από τον πόλεμο,
η ραδιοεπικοινωνία στρέφεται προς το μοντέλο της ραδιομετάδοσης. Πριν από το
1914 δημιουργούνται σε όλες τις χώρες πειραματικές ραδιοφωνικές εκπομπές. Στις
ΗΠΑ φοιτητές αρχίζουν να μεταδίδουν δελτία ειδήσεων και μουσικά προγράμματα.
Στο Βέλγιο αναμεταδίδουν μια συναυλία κλασικής μουσικής. Ο εφευρέτης Λι Ντε
Φορέ, προσεγγίζοντας ένα βιομηχανικό σχέδιο, το οποίο δεν θα καταφέρει όμως να
φέρει σε πέρας μόνος του, οργανώνει το 1908 τη μετάδοση μιας συναυλίας από τον
Πύργο του Άιφελ και, το 1910, την αναμετάδοση μιας παράστασης με τον Καρούζο
από τη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης. Αλλά ο Λι ντε Φορέ παραγκωνίζεται
από τις μεγάλες αμερικανικές βιομηχανικές εταιρείες, που δεν θέλουν να τον
ανταμείψουν για τις ευρεσιτεχνίες του, με αποτέλεσμα αυτοί οι πειραματισμοί να
μην έχουν συνέχεια. Στη Γαλλία οι μόνες τακτικές εκπομπές είναι η ενημέρωση για
την ώρα, που από το 1910 μεταδίδεται δύο φορές την ημέρα από τον Πύργο του
Άιφελ, τα δελτία καιρού και το χρηματιστήριο.
Όλες αυτές οι εκπομπές διακόπτονται, όμως, κατά τη
διάρκεια του πολέμου από τις στρατιωτικές αρχές.
Το συμβατικό ραδιόφωνο
περιλαμβάνει δύο κατηγορίες τρόπου μετάδοσης τα AM
(διαμόρφωση κατά πλάτος) και τα FM (διαμόρφωση κατά συχνότητα).
Στις συχνότητες
αυτές χρησιμοποιούνται συγκεκριμένα μήκη κύματος ανάλογα με το σκοπό (π.χ. οι
κοινοί ραδιοσταθμοί εκπέμπουν στις συχνότητες FM
88-108). Άλλες συχνότητες χρησιμοποιούνται για άλλους
σκοπούς όπως π.χ. από την Αστυνομία και την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Εκτός από το
συμβατικό ραδιόφωνο υπάρχει και το ραδιόφωνο του Διαδικτύου, που εκπέμπει
"stream audio"
(δηλαδή επιφορτώνεται το αρχείο σε πραγματικό χρόνο, ο ήχος φορτώνεται εκείνη
την στιγμή που παίζει) και, τέλος, το Podcasting που εκπέμπει μαγνητοφωνημένα. υς από
ειδικούς δέκτες, αποτελεί πρακτική εφαρμογή της εφεύρεσης των ηλεκτρονικών
λυχνιών. Άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 1910 στις ΗΠΑ.
Το ραδιόφωνο στην
Ελλάδα
Στην Ελλάδα ήδη από το 1923 άρχισε μια προσπάθεια εγκατάστασης ραδιοφωνικού πομπού. Οι πειραματισμοί κράτησαν αρκετά χρόνια. Ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός εξέπεμψε στη Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία από το ραδιοηλεκτρολόγο Χρίστο Τσιγγιρίδη το 1926 και 20 ολόκληρα χρόνια λειτούργησε στην πόλη, μεταδίδοντας τακτικά εκπομπή-εκπομπές.
Στην Ελλάδα ήδη από το 1923 άρχισε μια προσπάθεια εγκατάστασης ραδιοφωνικού πομπού. Οι πειραματισμοί κράτησαν αρκετά χρόνια. Ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός εξέπεμψε στη Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία από το ραδιοηλεκτρολόγο Χρίστο Τσιγγιρίδη το 1926 και 20 ολόκληρα χρόνια λειτούργησε στην πόλη, μεταδίδοντας τακτικά εκπομπή-εκπομπές.
Ο πρώτος όμως εθνικός ραδιοφωνικός σταθμός ιδρύθηκε και
λειτούργησε στην περιοχή των Αθηνών, αφού στις 25 Μαρτίου του 1938
εγκαινιάστηκε από τον τότε βασιλιά Γεώργιο Β΄, ενώ το 1945 ιδρύθηκε το Εθνικό
Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) που ανέλαβε την ευθύνη λειτουργίας του σταθμού.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση άρχισαν να ιδρύονται κι άλλοι σταθμοί σε διάφορες
πόλεις της χώρας που υπάγονταν στη δικαιοδοσία του Ε.Ι.Ρ., καθώς και πολλοί
στρατιωτικοί σταθμοί, υπό τη δικαιοδοσία των ενόπλων δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ). Από τα
τέλη της δεκαετίας του '70, αρχικά η μπάντα των μεσαίων και στη συνέχεια η ζώνη
των FM
κατακλύζεται από εκατοντάδες ερασιτέχνες (οι επονομαζόμενοι και
"πειρατές"), που εκπέμπουν πολυποίκιλα προγράμματα, αμφισβητώντας
ανοιχτά το ραδιοφωνικό μονοπώλιο της κρατικής ραδιοφωνίας. Ραδιοσταθμό
κατασκεύασαν, επίσης, οι φοιτητές του ΕΜΠ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του
Πολυτεχνείου κατά της Χούντας το 1973.
Στα πλαίσια τη γενικής εκσυγχρονιστικής προσπάθειας και
προσαρμογής των δομών στις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, την
τελευταία εικοσαετία μόλις, εκσυγχρονίστηκε και ο θεσμός της ραδιοφωνίας. Με το
νόμο 1730/1987 ιδρύθηκε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου για τη ραδιοφωνία και
την τηλεόραση, που λειτουργεί με τη μορφή ανώνυμης εταιρίας με έδρα την Αθήνα.
Με την Υπουργική απόφαση 14631/Ζ2/2691/29.5.87 καθορίστηκαν οι προϋποθέσεις και
οι όροι ίδρυσης ραδιοσταθμών τοπικής ισχύος, από Δήμους και κοινότητες. Τέλος
με το προεδρικό διάταγμα 25/1988 έχουμε την "απελευθέρωση" της
ιδιωτικής ραδιοφωνίας, καθώς τέθηκαν οι όροι ίδρυσης τοπικών ραδιοφωνικών
σταθμών και από φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Σήμερα η κατανομή των ραδιοφωνικών
συχνοτήτων γίνεται από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΣΡ).
Ο μηχανικός Ν. Αγγελέας
καταθέτει το 1924 την πρώτη πρόταση για ίδρυση Ραδιοφωνικού Σταθμού.
Η πρώτη δημόσια εμφάνιση ραδιοφώνου στην Ελλάδα γίνεται το 1924, στη σκηνή του
Θεάτρου «Αλάμπρα», στο έργο «Διά του ασυρμάτου». Οι ηθοποιοί, καθισμένοι γύρω
από το «ραδιόφωνο», δήθεν απολάμβαναν από τα ακουστικά τους την ακρόαση. Στη
συνέχεια, ασύρματες μεταδόσεις επιχειρούν κυρίως κάποιοι καθηγητές
Πανεπιστημίου, όπως οι Δ. Χόνδρος και Κ. Πετρόπουλος, με πιο γνωστή τη μετάδοση
σχολικής γιορτής από τη Σχολή Μεγαρέως το Μάιο του 1925. Παράλληλα
δημιουργούνται διάφορες ομάδες ερασιτεχνών ασυρμάτου, με πιο γνωστή και
οργανωμένη τον Όμιλο Φίλων Ασυρμάτου, που ιδρύεται το 1927, με πρόεδρο τον
καθηγητή Δ. Χόνδρο. Ένα χρόνο αργότερα, το 1928, επιχειρείται για πρώτη φορά η
ασύρματη μετάδοση μιας διάλεξης σε αίθουσα του Παρνασσού, με θέμα τη
ραδιοφωνία.
Το εγχείρημα
επαναλαμβάνεται τον Ιανουάριο του 1930. Το 1928, ο γεννημένος στη
Φιλιππούπολη Χρίστος Τσιγγιρίδης, με σπουδές ηλεκτρολογίας στο Πανεπιστήμιο της
Στουτγάρδης, καταφέρνει να θέσει σε λειτουργία στη Θεσσαλονίκη τον πρώτο
(ολοκληρωμένο) ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Το 1929, η
Ελληνική γλώσσα κάνει την πρώτη της διεθνή εμφάνιση. Ακούγεται για πρώτη φορά
στο διεθνές ραδιοφωνικό στερέωμα από το σταθμό της Βαρσοβίας. Ένας Πολωνός
καθηγητής των Ελληνικών μεταδίδει κάθε εβδομάδα «Ελληνική εκπομπή».
Το 1929 προκηρύσσεται επίσης ο πρώτος διεθνής διαγωνισμός για την εγκατάσταση ραδιοφωνικού σταθμού στην Ελλάδα. Ανάδοχος της σύμβασης είναι ο Αριστ. Δημητριάδης, που αναλαμβάνει να προμηθεύσει έναν πομπό Marconi 12 KW μεσαίων κυμάτων. Η αμοιβή του θα είναι 1 δραχμή την ημέρα από κάθε κάτοχο ραδιοφωνικού δέκτη. Στη συνέχεια, ο Αριστ. Δημητριάδης κηρύσσεται έκπτωτος και η κυβέρνηση Βενιζέλου αναθέτει χωρίς διαγωνισμό στην εταιρεία Durham την προμήθεια, εγκατάσταση και εκμετάλλευση ραδιοφωνικών σταθμών στην Ελλάδα. Στην πορεία η Durham έρχεται σε συμφωνία με την Telefunken και της παραχωρεί τις μετοχές και τα προνόμιά της. Λίγο αργότερα, το 1935, η κυβέρνηση Κονδύλη με τον Αναγκαστικό Νόμο 16/20 ακυρώνει το νόμο 4551/1930.
Στις 14 Ιανουαρίου 1930, ο ΟΦΑ δίνει δεύτερη διάλεξη στον «Παρνασσό», με ομιλητή τον μηχανικό Σπ. Παπασπύρου και με θέμα: «Σκοπός και ωφελήματα εκ της παγκοσμίου ραδιοφωνίας». Στο διάστημα της ομιλίας, έγινε επίσης ραδιοφωνική εκπομπή με πομπό εγκατεστημένο στο 2ο όροφο, επιδείχθηκαν στο ακροατήριο τα τμήματα του πομπού και ο τρόπος εκπομπής. Μήκος κύματος εκπομπής 400 μ. και ισχύς 400W.
Το 1929 προκηρύσσεται επίσης ο πρώτος διεθνής διαγωνισμός για την εγκατάσταση ραδιοφωνικού σταθμού στην Ελλάδα. Ανάδοχος της σύμβασης είναι ο Αριστ. Δημητριάδης, που αναλαμβάνει να προμηθεύσει έναν πομπό Marconi 12 KW μεσαίων κυμάτων. Η αμοιβή του θα είναι 1 δραχμή την ημέρα από κάθε κάτοχο ραδιοφωνικού δέκτη. Στη συνέχεια, ο Αριστ. Δημητριάδης κηρύσσεται έκπτωτος και η κυβέρνηση Βενιζέλου αναθέτει χωρίς διαγωνισμό στην εταιρεία Durham την προμήθεια, εγκατάσταση και εκμετάλλευση ραδιοφωνικών σταθμών στην Ελλάδα. Στην πορεία η Durham έρχεται σε συμφωνία με την Telefunken και της παραχωρεί τις μετοχές και τα προνόμιά της. Λίγο αργότερα, το 1935, η κυβέρνηση Κονδύλη με τον Αναγκαστικό Νόμο 16/20 ακυρώνει το νόμο 4551/1930.
Στις 14 Ιανουαρίου 1930, ο ΟΦΑ δίνει δεύτερη διάλεξη στον «Παρνασσό», με ομιλητή τον μηχανικό Σπ. Παπασπύρου και με θέμα: «Σκοπός και ωφελήματα εκ της παγκοσμίου ραδιοφωνίας». Στο διάστημα της ομιλίας, έγινε επίσης ραδιοφωνική εκπομπή με πομπό εγκατεστημένο στο 2ο όροφο, επιδείχθηκαν στο ακροατήριο τα τμήματα του πομπού και ο τρόπος εκπομπής. Μήκος κύματος εκπομπής 400 μ. και ισχύς 400W.
Ραδιόφωνο και θέατρο
Στις θεατρικές αίθουσες παρατηρείται όξυνση και των δύο αισθήσεων, δηλαδή της όρασης και της ακοής του κοινού. Το οπτικό και ακουστικό πεδίο του κοινού περιορίζεται αφενός στις κινήσεις των ηθοποιών και αφετέρου στους διαλόγους και τη μουσική του έργου. Μέσα από την οπτική εικόνα και τον φυσικό ή τεχνητό ήχο, το κοινό περνά από όλα τα στάδια της αριστοτελικής τραγωδίας μέχρι να επέλθει η κάθαρση. Σε αυτή την περίπτωση η εικόνα σημασιοδοτεί τον ήχο και αντίστροφα, π.χ. ο βηματισμός σ' ένα δωμάτιο προσδιορίζει έναν άνθρωπο που μετακινείται μέσα σ' αυτό, ενώ παράλληλα φανερώνει αν αυτός είναι μοναχικός ή σκεφτικός. Το κοινό στις θεατρικές αίθουσες (όπως και ο τηλεθεατής) καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται, αφού έχει μπροστά του και οπτική εικόνα, οπότε ο ήχος του βηματισμού προσδιορίζεται άμεσα από την κινησιολογία και την έκφραση του ηθοποιού.
Στις θεατρικές αίθουσες παρατηρείται όξυνση και των δύο αισθήσεων, δηλαδή της όρασης και της ακοής του κοινού. Το οπτικό και ακουστικό πεδίο του κοινού περιορίζεται αφενός στις κινήσεις των ηθοποιών και αφετέρου στους διαλόγους και τη μουσική του έργου. Μέσα από την οπτική εικόνα και τον φυσικό ή τεχνητό ήχο, το κοινό περνά από όλα τα στάδια της αριστοτελικής τραγωδίας μέχρι να επέλθει η κάθαρση. Σε αυτή την περίπτωση η εικόνα σημασιοδοτεί τον ήχο και αντίστροφα, π.χ. ο βηματισμός σ' ένα δωμάτιο προσδιορίζει έναν άνθρωπο που μετακινείται μέσα σ' αυτό, ενώ παράλληλα φανερώνει αν αυτός είναι μοναχικός ή σκεφτικός. Το κοινό στις θεατρικές αίθουσες (όπως και ο τηλεθεατής) καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται, αφού έχει μπροστά του και οπτική εικόνα, οπότε ο ήχος του βηματισμού προσδιορίζεται άμεσα από την κινησιολογία και την έκφραση του ηθοποιού.
Στο ραδιόφωνο, όμως, έχουμε ένα "αόρατο"
θέατρο. Εδώ το κοινό πρέπει να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατό πιο προσεκτικά την
αίσθηση της ακοής. Το αυτί λειτουργεί τώρα όπως λειτουργεί το μάτι στο κανονικό
θέατρο ή στην τηλεόραση, καθώς καλείται να κατανοήσει τον ήχο για να
δημιουργήσει μετά την εικόνα. Ο ήχος, αφού δεν μπορεί να σημασιοδοτηθεί από την
εικόνα, παρά μόνο από τους διαλόγους ή την αφήγηση των ηθοποιών, (για
παράδειγμα ο βηματισμός ενός ανθρώπου σημασιοδοτείται από τον ήχο των βημάτων
και την πιθανή ατάκα "άραγε, θα γίνει ή όχι;", η οποία λέγεται με ένα
συγκεκριμένο ύφος), καλεί τον ακροατή να δημιουργήσει μια εικόνα ήχων μέσω του
ακούσματος.
Το θετικό, φυσικά, στο ραδιόφωνο είναι ότι
αφήνει τη φαντασία του ακροατή να απεικονίσει όπως αυτός θέλει τους ήρωες
του έργου. Ο Άντριου Κρισέλ αναφέρει στο βιβλίο του "Η Γλώσσα του Ραδιοφώνου",
ότι στο κανονικό θέατρο ο θεατής μπορεί να απεικονίσει στο μυαλό του όσα
συμβαίνουν ή αναφέρονται εκτός σκηνής, αλλά αυτό που του δείχνεται επί σκηνής
αφήνει ελάχιστη ελευθερία στη φαντασία. Αντίθετα, ο ακροατής του ραδιοφωνικού
θεάτρου φαντάζεται τη φυσιογνωμία των ηρώων, την ενδυμασία τους, όπως αυτός
επιθυμεί. Ο Κρισέλ επισημαίνει στο ραδιοφωνικό ακροατή την κατάργηση της
συμβατικής διάκρισης ανάμεσα σε ηθοποιούς που ερμηνεύουν κάποιο ρόλο και στο
κοινό που κάθεται ξεχωριστά και παρακολουθεί. Τούτο έχει να κάνει με το γεγονός
ότι παρόλο που οι λέξεις εκφέρονται από ηθοποιούς που βρίσκονται μακριά από τον
ακροατή, μοιάζουν να είναι πιο "κοντά" στον ακροατή από ό,τι
συμβαίνει στο συμβατικό θέατρο. Εισβάλλουν οι λέξεις στον ιδιωτικό χώρο του
ακροατή και τον αναγκάζουν να εκτελέσει κάποιες λειτουργίες που θα εκτελούνταν
επί σκηνής. Εκείνος πλάθει με τη φαντασία του την εμφάνιση, τις κινήσεις ενός
ήρωα, στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό από τον ηθοποιό που υποδύεται το ρόλο.
Κατασκευάζει μόνος του τα σκηνικά, συγχωνεύει στο μυαλό του τη σκηνή με το
κοινό, παίζει το έργο στο μυαλό του.
Έτσι, στο ραδιοφωνικό θέατρο η ακοή μεταμορφώνεται σε
όραση, αφήνοντας τη φαντασία μας να παίξει το δικό της θέατρο με τα δικά της
σκηνικά και τις δικές της φυσιογνωμίες. Εδώ δεν γίνεται μια προσπάθεια
υποβιβασμού της αξίας του κανονικού θεάτρου, παρά μια μικρή προσπάθεια
σύγκρισής του με τη ραδιοφωνική του εκδοχή, η οποία θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί ως παράγοντας εμπλουτισμού της θεατρικής τέχνης, καθώς και ως μια
μεταλλαγή του θεατρικού θεάματος σε θεατρικό ακρόαμα.
Ραδιόφωνο και
πολιτισμός
Το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος χάραξαν για λίγο κοινή πορεία. Και τα δύο αυτά Μέσα είχαν ιδιαίτερη επιρροή στις μαζικές κοινωνίες του Μεσοπολέμου.
Ενώ όμως το ραδιόφωνο μπορούσε να εισβάλλει σε κάθε σπίτι με τις άμεσες ειδήσεις του, οι θεατές του κινηματογράφου μαζεύονταν στις αίθουσες και παρακολουθούσαν τα επίκαιρα ή «ζουρνάλ». Όσο για την ψυχαγωγία, ο κινηματογράφος είχε το πλεονέκτημα του υπερθεάματος, κάτι που εξακολουθεί να έχει και στις μέρες μας. Το ραδιόφωνο προσέφερε το ραδιοφωνικό θέατρο και τις σειρές. Ωστόσο, ο κινηματογράφος ξέφυγε γρήγορα από την αντιμετώπιση του παραδοσιακού μαζικού Μέσου και αποτέλεσε μια μορφή τέχνης. Μια τέχνη μπορεί να καταγράψει τις τάσεις και τις κοινωνικές αξίες μιας εποχής πολύ πιο καθαρά από άλλα ντοκουμέντα, ίσως και γιατί, σε αντίθεση με εκείνα, περιβάλλεται από το πέπλο της αθανασίας. Με αυτό το γνώμονα μπορούμε να εξετάσουμε σύντομα το πέρασμα του ραδιοφώνου από τις κινηματογραφικές ταινίες.
Πηγές : Ελληνική ραδιοφωνία τηλεόραση (ΕΡΤ) και γενικά διαδίκτυο
Το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος χάραξαν για λίγο κοινή πορεία. Και τα δύο αυτά Μέσα είχαν ιδιαίτερη επιρροή στις μαζικές κοινωνίες του Μεσοπολέμου.
Ενώ όμως το ραδιόφωνο μπορούσε να εισβάλλει σε κάθε σπίτι με τις άμεσες ειδήσεις του, οι θεατές του κινηματογράφου μαζεύονταν στις αίθουσες και παρακολουθούσαν τα επίκαιρα ή «ζουρνάλ». Όσο για την ψυχαγωγία, ο κινηματογράφος είχε το πλεονέκτημα του υπερθεάματος, κάτι που εξακολουθεί να έχει και στις μέρες μας. Το ραδιόφωνο προσέφερε το ραδιοφωνικό θέατρο και τις σειρές. Ωστόσο, ο κινηματογράφος ξέφυγε γρήγορα από την αντιμετώπιση του παραδοσιακού μαζικού Μέσου και αποτέλεσε μια μορφή τέχνης. Μια τέχνη μπορεί να καταγράψει τις τάσεις και τις κοινωνικές αξίες μιας εποχής πολύ πιο καθαρά από άλλα ντοκουμέντα, ίσως και γιατί, σε αντίθεση με εκείνα, περιβάλλεται από το πέπλο της αθανασίας. Με αυτό το γνώμονα μπορούμε να εξετάσουμε σύντομα το πέρασμα του ραδιοφώνου από τις κινηματογραφικές ταινίες.
Πηγές : Ελληνική ραδιοφωνία τηλεόραση (ΕΡΤ) και γενικά διαδίκτυο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
11η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού
Στο πλαίσιο της 11ης Πανελλήνιας Ημέρας Σχολικού Αθλητισμού, πραγματοποιήθηκαν στην αυλή του σχολείου μας αθλητικές δραστηριότητες. Μέσα από...
-
Επικαιροποίηση εγγραφής μαθητή/μαθήτριας στο Ολοήμερο Πρόγραμμα Παρακαλούμε να συμπληρώσετε την παρακάτω αίτηση επικαιροποίησης και να ...
-
Γλώσσα Β΄ τάξης Με αφορμή το κείμενο του τετραδίου εργασιών της Γλώσσας "Το σκαντζοχοιράκι με τα κατσαρά μαλλιά΄΄ οι μαθητές/τ...
-
Με αφορμή μια συνταγή, γίναμε μικροί ζαχαροπλάστες. Φτιάξαμε στη τάξη μας τρούφες και πολύ το ευχαριστηθήκαμε!!! (Γ΄ τάξη) ...